Biblioteka Gminy Sobolew

Prawda i fałsz, światło i cień. Ludzie nie są tymi, za których się podają. Czasem tak jest łatwiej, wygodniej. Czasem - tak po prostu trzeba.Minęło niemalże dwadzieścia lat od dnia, w którym zapisy testamentu zamożnego Teodora Lutoborskiego zmieniły losy jego spadkobierców. W większości - bardzo pozytywnie, choć obiegowe powiedzenie mówi, że pieniądze szczęścia nie dają.Zwolniona w tym samym czasie z dworu podkuchenna, Zosia dochowała się już czwórki dzieci. Nie oznacza to jednak, że jej życie jest szczęśliwe. Bardzo przeżywa to, że w akcie zemsty sięgnęła po rewolwer. Nikt, poza nią nie wie jednak, jak było naprawdę, więc może uda jej się uniknąć kary.Bohaterów powieści wiąże sieć kłamstw, półprawd i przemilczeń. Prowadzą podwójne życie, nie mówią prawdy, bo obawiają się, że wypowiedziana może być problemem.Są tu listy, które nigdy nie trafiły do adresatki, a tak wiele mogły zmienić. Jest mezalians, który ma być przykrywką dla zakazanej, nawet w XX wieku, miłości. Są kobiety, dla których szczytem marzeń jest bogato wyjść za mąż i nie mieć problemów, są i takie, które mają marzenia, ambicje, lecz boją się je wyjawić.Mamy początek XX wieku, wieku zmian, burzliwych wydarzeń i wyzwań. Ludzi, którzy mają osobowość, charakter i tworzą historię. I wchodzą do niej nie tylko kuchennymi drzwiami.Katarzyna Majgier - absolwentka psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego - jako pisarka zadebiutowała w 2006 roku, choć pierwsze książki "napisała" w pierwszej klasie szkoły podstawowej. W czwartej - wspólnie z koleżanką - założyła dwuosobowe wydawnictwo. Jest przykładem na to, że dziecięce marzenia mogą się spełniać.Zdobyła popularność jako autorka książek dla dzieci i młodzieży (za które zdobyła m.in. nagrodę główną w konkursie im. Astrid Lindgren i nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego). Poza pisaniem książek tworzy scenariusze gier internetowych.Pisze także książki dla dorosłych, a w 2016 r. wydała tom 1. sagi "Kuchennymi drzwiami", której wszystkie wątki łączą się z jej rodzinnym Krakowem

Intrygujące losy mieszkańców XIX-wiecznego Krakowa. Ludzie z wyższych sfer i ich służący, emocje i wyrachowanie, marzenia i porażki, porywy serca i małżeństwa z rozsądku.

Zaczyna się sielsko i spokojnie. Ale to tylko cisza przed burzą... Z podkrakowskiego dworku zostaje wyrzucona młoda, pokorna podkuchenna, Zosia. Ze swoim skromnym dobytkiem staje nad rzeką i podejmuje ważną decyzję. Rusza do Krakowa. Tam zaś, podczas bezsennej nocy zamożny właściciel kamienicy na Grodzkiej sporządza swój testament. Zgromadzony majątek zapisze między innymi Florianowi, który marzy o zostaniu artystą i ambitnemu służącemu Marcelowi.

Nikomu, poza autorką, która zarysowała postacie swoich bohaterów wyraźną kreską, nie przychodzi do głowy, że wszystkie drogi w tej powieści prowadzą do Krakowa. I większość ścieżek powinna się skrzyżować, bo nikt nie pojawia się w Grze pozorów bez powodu. Nawet czarne charaktery, które można polubić.

Rodzinne tajemnice, wielkie namiętności i zakazana miłość, a w tle historyczny Kraków z jego malowniczą bohemą, blichtrem, ale i ciemnymi zaułkami, gdzie toczy się prawdziwe życie.

Po I wojnie rodzina Zofii rozproszyła się po świecie. Bronek nie wrócił z Austrii, Franciszka mieszka w Anglii, a Klima w Krakowie. Na wsi pozostał Staszek z gromadką własnych dzieci i synem Janki, którego kuzyni traktują jak brata - ale czy uczucie do tej samej dziewczyny nie wywołała rodzinnych nieporozumień?

Córka Janki, Wanda, przygarnięta przez Klimę i Olka ma piękny głos i kocha jazz, a jej brat - Alek - marzy o lataniu.

Jednak kolejna wojna krzyżuje plany nowego pokolenia. Wnuki Zofii trafiają na front, a beztroska Wanda musi zająć się czwórką dzieci i handlem na czarnym rynku.

Dorastają także dzieci Marcela: piękna, wybitnie uzdolniona Cesia i jej bracia. Pojawi się też nowa spadkobierczyni majątku Teodora Lutoborskiego - eteryczna Jadzia, która jeszcze wszystkich zaskoczy.